Αύξηση 12% (από 44 σε 49 ευρώ ανά τόνο απορριμμάτων), αποφάσισε να επιβάλει η παράταξη της κας Δούρου, με απόφαση (κατά πλειοψηφία) του Δ.Σ. του ΕΣΔΝΑ, στους Δήμους της Αττικής στην καταβαλλόμενη ετήσια εισφορά τους στον Σύνδεσμο.

Η παράλογη αυτή (για περίοδο λιτότητας) αύξηση, η οποία αναμένεται να μετακυληθεί στα Δημοτικά Τέλη, που πληρώνουν οι Δημότες, κατέστη αναγκαία λόγω της υπέρμετρης κατά 20% περίπου (από 38 εκατ. σε 44 εκατ. περίπου), διόγκωσης των λειτουργικών δαπανών του διαβαθμικού φορέα, την διοίκηση του οποίου έχει η κα Περιφερειάρχης. Στη Συνεδρίαση του Δ.Σ. (1η μετά 5 μήνες για το 2018) του ΕΣΔΝΑ, όπου αποφασίσθηκε το χαράτσι, ερήμην μάλιστα του συνόλου των Δημάρχων μελών του, παρουσιάστηκαν και τα αποτελέσματα, της διαχείρισης των απορριμμάτων στην Αττική, για το 2017.

Το τραγικό ποσοστό της μείωσης, σε σχέση με το 2016, κατά 1,9% των προς ταφή απορριμμάτων, καταδεικνύει το μέγεθος της αποτυχίας, μιας πολυδιαφημισμένης καμπάνιας, της κας Περιφερειάρχη, για τον νέο τρόπο διαχείρισης των απορριμμάτων. Κυρίως όμως διαφαίνεται ότι ο επίσης, πολυδιαφημισμένος Περιφερειακός Σχεδιασμός, οδηγείται στα βράχια και σε τραγικά αδιέξοδα.

Αφού είναι πασιφανές, ότι με αυτούς τους ρυθμούς ανακύκλωσης και εναλλακτικής διαχείρισης, ο υπέρμετρα φιλόδοξος στόχος του ΠΕΣΔΑ, για 50% ανακύκλωση μέχρι το 2020 (που είναι και Κοινοτική υποχρέωση), πάει περίπατο και οι χωματερές (κυρίως της Φυλής), θα υπάρχουν για πολλά χρόνια ακόμη. Βέβαια, είναι άγνωστο, τι θα συμβεί, όταν κορεσθεί ο μοναδικός ουσιαστικά χώρος ΧΥΤΑ, εκτός του προγραμματιζόμενου από την Διοίκηση Δούρου στο Γραμματικό.

Τα αποτελέσματα αυτά, ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενα, αφού είναι προφανές ότι τα περιβόητα Τοπικά Σχέδια, που με επιτακτικότητα ζήτησε και έλαβε η Περιφερειάρχης από τους Δημάρχους ήταν ανέφικτο στην πλειονότητά τους, να υλοποιηθούν, λόγω των πολλαπλών προβλημάτων (λειτουργικών, χωροταξικών, οικονομικών κλπ), που αντιμετωπίζουν οι Δήμοι. Προβλήματα που ουδέποτε ο αρμόδιος φορέας (ΕΣΔΝΑ) αλλά και η Κυβέρνηση αντιμετώπισαν με την δέουσα σοβαρότητα και ενδιαφέρον.

Παράλληλα, οι περίφημες αποκεντρωμένες μονάδες διαχείρισης (ευθύνη της Περιφέρειας), που θα ανακούφιζαν χωματερή και Δήμους, ουδέποτε (καν) δρομολογήθηκαν, αφού η χωροθέτησή τους, αλλά και ο έγκαιρος οικονομικός και επιχειρησιακός προγραμματισμός τους, είναι φανερό ότι απαιτούν άλλη πολιτική βούληση και φιλοσοφία ρήξης, που λείπουν ριζικά από την παρούσα Διοίκηση της Περιφέρειας.

Χαράτσια λοιπόν, με επιβάρυνση των Δημοτών, μετακύληση της ευθύνης, της αποτυχίας του Περιφερειακού Σχεδιασμού στους Δήμους και στους Δημάρχους, προσθέτονται στο παζλ των «έργων», μιας Περιφερειακής Αρχής που έμεινε στις μεγαλοστομίες και υποσχέσεις της προεκλογικής περιόδου.