"Σαν σήμερα το 1930 ο Χολαργός μας, έγινε επίσημα προάστιο"!

 

Τον Αύγουστο του 1970, φύγαμε από Θεσσαλονίκη και ήρθαμε στον Χολαργό, Περικλέους 5. Από την Καλαμαριά, που περνάγαμε την Σοφούλη και κάναμε μπάνιο στο Καραμπουρνάκι, στον Χολαργό, που οι αλεπούδες έκαναν πλιάτσικο στα γύρω κοτέτσια (ειδικά στον Γέρακα)... Άφησα πίσω, γιαγιάδες, παππούδες, θείους, ξαδέρφια, φίλους... και ξεκίνησε μια νέα ζωή...

Ο Σάσκο κι ο Μίσκο,τα παιδιά του απεσταλμένου του Γιουγκοσλαβικού Πρακτορείου Ειδήσεων, έγιναν οι πρώτοι μου φίλοι και τα σερβικά,η δεύτερή μου γλώσσα. Η μικρή μου αδελφή τα έμαθε σαν πρώτη γλώσσα κι έκανα τον μεταφραστή...

Και μετά ήρθε το σχολείο. Στα Εκπαιδευτήρια Γιαννόπουλου, νέοι φίλοι, νέα δεδομένα... Άρχισαν και οι πρώτες δειλές εξερευνήσεις στην γειτονιά. Μεγαλώνοντας, αρχίσαμε τα παιχνίδια έξω. Στον Δαναό, ήταν αλάνα και παίζαμε μπάλα... εκεί με πέτυχε η επιστροφή του Καραμανλή και τα κορναρίσματα για την πτώση της χούντας.

Τα χρόνια πέρασαν, πήγαμε Βουτσινά και Περικλέους...καινούριες παρέες. Ο Σάκης, ο Μάριος, οι Μπενάδες, ο Γιώργος, ο Μανώλης, ο Γιάννης και ο Δημήτρης, ο Ανδρέας, ο μακαρίτης ο Παντελάκος... παιχνίδι στον δρόμο. Αν πάρκαρε κάποιος, του λέγαμε αν μπορεί να πάει λίγο πιο κάτω, γιατί οι ελιές ήταν τα δοκάρια μας... και πήγαινε! Τώρα δεν υπάρχουν οι ελιές (τις έφαγε η ανάπλαση της Βουτσινά) και φυσικά για τις θέσεις στάθμευσης, να μην το συζητήσουμε...

Γυμνάσιο πια, πάνω στο δασάκι, εφηβεία. Νέοι φίλοι, που έγιναν αδέλφια μου, φίλοι ζωής μέχρι σήμερα! Με τα ποδήλατα γυρίζαμε όλο τον Χολαργό. Οι αλάνες άφθονες. Στην Κλειούς, στο Δημαρχείο( τότε το λέγαμε Ηρώων),στην Σύρου, στο Μαρακανά, στο Πάρκο του Παπάγου...

Οι πρώτοι έρωτες, τα πρώτα ραντεβού...ταινίες στην Αλόμα, πίτσα στην Καπριτσιόζα, σουβλάκι στο Ροντέο και στου Μπόμπου. Καφές στην Ολυμπιάδα, άραγμα στην Άρτεμη, σημείο συνάντησης στο Toast time. Τα πρώτα ποτά στο See Through. Η πρώτη επαφή με τους Ρηγάδες, Ασπασίας και Περικλέους, εφηβική πολιτικοποίηση...

Οι πλημμύρες του '77,οι σεισμοί του '80,οι ριπές των όπλων και ο ήχος των τανκς, το βράδυ του Πολυτεχνείου. Όπου και να κοιτάξω στον Χολαργό, έχω να θυμηθώ...τον Τζιμάκο να ανηφορίζει με την μηχανή την Περικλέους, το ΚΚΚ,που τραγουδούσε απέναντι στην Μεσογείων...τα χιόνια του '88,που αποκλειστήκαμε τρεις μέρες στο σπίτι του Θάνου και η κυρία Υβόννη μας πήρε επ' ώμου πέντε μαντραχαλάδες φοιτητές..

Τέλος η Σχολή, έπιασα δουλειά σε οδοντιατρείο καθηγητή μου. Φυσικά στον Χολαργό. Τέλος το στρατιωτικό, άνοιγμα ιατρείου, τον Οκτώβρη του '94,φυσικά στον Χολαργό...και συνεχίζω 27 χρόνια τώρα...

Εδώ έγινα πατέρας, εδώ περπάτησα τα κορίτσια μου... εδώ η ζωή μου όλη... μπορεί να έφτιαξα σπίτια αλλού, αλλά το "σπίτι " μου, ήταν, είναι και θα είναι πάντα εδώ!

Τα χρόνια πέρασαν. Ο Χολαργός άλλαξε κι αλλάξαμε κι εμείς μαζί του... κι όμως όταν περπατάς στους δρόμους του, πάντα θα συναντήσεις κάποιον, μεσήλικα πια, που πήγαινες μαζί του στο σχολείο. Στις κολόνες, τα ονόματα αυτών που έφυγαν, σου θυμίζουν κάποιον που οι τροχιές της ζωής σας συναντήθηκαν στους δρόμους του Χολαργού μας. Και φυσικά, κλείνεις τα μάτια σου και βλέπεις, ακούς τον παιδικό σου εαυτό να αλωνίζει με τις παρέες του, στο "σπίτι " μας... 52 χρόνια Χολαργιώτης...

Σαν σήμερα,το 1930,ο Χολαργός μας,έγινε επίσημα προάστιο!